Onze natuur zit vol prachtige geheimen. Geheimen die staan te springen om door ons (her)ontdekt te worden. Wie de tijd neemt om stil te staan, te observeren, tot zich te nemen, zal ontdekken dat de natuur ons zelfs veel levenslessen leert.
Vergelijk een pasgeboren baby met vruchtbare, zwarte grond: klaar om van alles in te zaaien. Als de baby mag opgroeien bij liefdevolle ouders zullen er mooie dingen gezaaid worden en zullen er mooie dingen groeien. Tot de dag dat er iets gebeurd: het kind wordt pijn gedaan – het opgroeiende plantje krijgt een storm te verduren en knakt. Of misschien staat er wel iemand met zijn grote voeten op het tere, ontluikende plantje. Wat doen we dan?
Wat doen we als wij zélf te maken krijgen met pijn, verdriet, afwijzing, verlies? Gauw weer opstaan en verder gaan? Negeren? Of maar blijven stilstaan bij wat er mis ging?
Of gaan we zorgen voor dat platgetrapte plantje? Geven we het water? Zonlicht? Een klein bamboestokje waaraan het kan vasthouden als het probeert overeind te komen?
Wij mensen willen zo snel verder. Maar kijk eens in de natuur. Je kunt een ontkiemend of beschadigd plantje nog zoveel zonlicht en water geven, er komt altijd nog een factor bij: de tijd. Als je die drie elementen toepast, kom je een heel eind! Maar zelfs dán kan het soms zijn, dat er in de kindertijd of op latere leeftijd zoveel gifstoffen in de grond terecht zijn gekomen, dat zonlicht, water en tijd niet genoeg zijn. Dan gaat het plantje zich wel wat herstellen, en zal er ook groei zijn, maar nooit ten volle! Daarom is het soms nodig om eerst de gifstoffen uit de grond te halen (een zware klus), voordat er begonnen kan worden aan het proces van groei. Maar áls de grond ontgift is, wat zal de groei dan flink zijn, en de bloei mooi!
Duik de natuur eens in, juist in deze tijd waarin we zoveel thuis zijn. En sta eens stil, zie, beleef, leer!
Amanda
Reactie plaatsen
Reacties